Ζένια Δημητρακοπούλου, "Ένα ταξίδι χωρίς τέλος και αρχή"

στην στήλη "Αυτοπροσδιορισμοί", Εφημερίδα Αυγή, 20/10/2010


Η θετική επιβεβαίωση που έλαβα στην πρόσφατη έκθεση μου από ανθρώπους που με γνωρίζουν ήταν ότι ‘η ζωγραφική μου είναι σαν εμένα’, ότι το έργο μου αντανακλά στοιχεία που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα μου: καθαρότητα, αισιοδοξία. Για μένα η τέχνη είναι έκφραση _όσο πιο ειλικρινής είναι αυτή η έκφραση, βγαλμένη από τα βάθη του εαυτού, από τα μύχια της μοναδικής ύπαρξης του καθενός, τόσο πιο δυνατή είναι η αίσθηση του έργου τέχνης. Αυτό βέβαια είναι ένα ταξίδι, δίχως αρχή και τέλος. Μπορείς μόνο να διακρίνεις σημαντικούς σταθμούς στην πορεία.

Στη δική μου πορεία σημαντικό ήταν και είναι το μπόλιασμα από πολύ διαφορετικούς χώρους. Οι θετικές επιστήμες, η γεωμετρία και τα μαθηματικά αποτελούν το θεμέλιο που τέθηκε από τις αρχικές μου σπουδές ως μηχανικός. Λειτουργεί πάντα υποσυνείδητα, στη συνεχή αναζήτηση της ισορροπίας μέσα από τις αναλογίες και την εσωτερική δομή. Η ελευθερία της προσωπικής κίνησης μέσα σε αυτό το ενδόμυχο πλαίσιο φέρνει κάθε φορά το δικό της αποτέλεσμα. Η κίνηση έρχεται μέσα από χρόνια ενασχόλησης με το χορό, μέσα από εναρμόνιση του εσωτερικού ρυθμού με την εξωτερίκευση της έκφρασής του: ένας δρόμος που μου διανοίχτηκε και με την συμμετοχή σε ομάδα κρουστών μουσικών οργάνων και σε ομάδα διαλογισμού. Το μουσικό υπόβαθρο που συνοδεύει συνήθως τις ώρες της δημιουργίας μου δρα καταλυτικά σε αυτόν τον συντονισμό, σε αυτήν την εναρμόνιση.

Ουσιαστική ήταν και η συμβολή του καθηγητή μου στην Καλών Τεχνών, Δημήτρη Μυταρά, στην αναγνώριση αυτής της ιδιαίτερης ικανότητάς μου, να προσεγγίζω με μια πρώτη, αυτόματη γραφή εσωτερικούς ρυθμούς με αμεσότητα και φρεσκάδα και παραμένει αέναος στόχος, όσο δουλεμένα και να είναι τα έργα μου, να διατηρούν αυτήν την φρεσκάδα, την ενέργεια και την καθαρότητα της πρώτης αίσθησης, της γέννησης τους.


Ζένια Δημητρακοπούλου _ Συνεντεύξεις